Zdalne nauczanie 04-08.05.2020

08.05.2020 r. Biedroneczki są w kropeczki.

1. „Gdzie biedronka kropki zgubiła?” – zabawa typu ciepło–zimno. Na dużym kawałku brystolu rysujemy biedronkę bez kropek. Pytamy dziecko: Czego brakuje biedronce?. Następnie wyjaśnia,
że biedronka zgubiła gdzieś wszystkie kropki i trzeba je odnaleźć. Wskazówki: jeśli powiemy: ciepło, to znak, że kopka jest blisko, a jeśli powie: zimno – na pewno kropki w tym miejscu nie ma. Zabawa trwa dopóty, dopóki dziecko nie odnajdzie wszystkich siedmiu kropek.

2. „Mieszkańcy łąki” – utrwalenie piosenki.

1. Tętni życiem barwna łąka,
słychać tutaj pszczołę, bąka
Dom swój mają świerszcze, mrówki,
czarne krety, boże krówki
Grubym basem straszą bąki,
gdy unoszą pyłek z łąki
Wtedy nawet zwinne ważki
przerywają swe igraszki
Ref : Na, na, na, na…
2. Bardzo grzeczny pan skowronek
pięknie mówi do biedronek:
– Suknie pań są wyjątkowe,
zamiast siedmio-, dwukropkowe!
Śpiewający pasikonik
zgubił rano mikrofonik,
więc szukały go dzień cały
czajka, żabka, motyl biały
Ref : Na, na, na, na…

Mieszkańcy łąki, Nowa Era

3. „Żuk” – wysłuchanie wiersza J. Brzechwy.

Żuk

Do biedronki przyszedł żuk,
W okieneczko puk-puk-puk.
Panieneczka widzi żuka:
„Czego pan tu u mnie szuka?”
Skoczył żuk jak polny konik,
Z galanterią zdjął melonik
I powiada: „Wstań, biedronko,
Wyjdź, biedronko, przyjdź na słonko.
Wezmę ciebie aż na łączkę
I poproszę o twą rączkę”.
Oburzyła się biedronka:
„Niech pan tutaj się nie błąka,
Niech pan zmiata i nie lata,
I zostawi lepiej mnie,
Bo ja jestem piegowata,
A pan – nie!”
Powiedziała, co wiedziała,
I czym prędzej odleciała,
Poleciała, a wieczorem
Ślub już brała – z muchomorem,
Bo od środka aż po brzegi
Miał wspaniałe, wielkie piegi.
Stąd nauka
jest dla żuka:
Żuk na żonę żuka szuka.
Jan Brzechwa

Pytania pomocnicze:
– Kto przyszedł do biedronki?
– O co poprosił żuk biedronkę?
– Co odpowiedziała biedronka?
– Z kim biedronka wzięła ślub?
– Dlaczego biedronka wolała zostać żoną muchomora?

J. Brzechwa, „Żuk” Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979

4. „Mali projektanci” – praca plastyczna, projektowanie kostiumu scenicznego. Dziecko ma zaprojektować według własnego pomysłu kostium do przedstawienia, używając do tego celu różnych materiałów.

5. „Pożyteczne biedronki” – oglądanie filmu przyrodniczego o owadach żyjących na łące lub zdjęć biedronek w książkach i czasopismach.

6. „Popatrz i zapamiętaj” – doskonalenie pamięci wzrokowej (karta pracy). Dzieci zaznaczają różnice między obrazkami oraz rysują z pamięci elementy wzoru
„Karty pracy” cz. 4, s. 26

7. „Biedronka” – praca konstrukcyjna. Malujemy na czerwono łupinę orzecha włoskiego, lub kamyk a po wyschnięciu farby naklejamy czarne kropki z plasteliny. Następnie doklejamy do łupiny głowę, oczy, czułki i nogi biedronki, również ulepione z plasteliny.

8. Przedszkolaki czytają: w ramach programu czytamy bajki i baśni H.Ch. Andersena np. „Mała Syrena.

Źródło: Mała Syrena audiobook

07.05.2020 r. Mrówczy ludek

1. „Pracowite mrówki” – zabawa ruchowa z wszystkimi mieszkańcami. Wszyscy (mrówki) dzielą się na dwie drużyny i wybierają królową mrówek. Ona rozpoczyna zabawę
1. Mrówki ustawiają się na linii startu w dwóch rzędach. Każde trzyma gazetę między kolanami. Gazeta musi być utrzymana podczas biegu, na znak uczestnicy zabawy rozpoczynają bieg do mety. Jeśli ktoś upuści gazetę, wraca na linię startu i rozpoczyna bieg na nowo. Zwycięża ta drużyna, która pierwsza przekroczy linię mety.
2. Wyścigi w parach. Dobieramy się w pary, odwracamy się do siebie tyłem i wkładamy gazetę między plecy. Para, która upuści gazetę, rozpoczyna bieg od początku.
3. Dobieramy się w pary, ręce trzymamy z tyłu między czołami umieszczamy piłkę. Zadaniem każdej pary jest pokonanie ustalonej trasy, nie upuszczając piłki.
4.Każda drużyna otrzymuje piłkę, podajemy ją sobie górą, przekładając z rąk do rąk.
5. Stajemy w rzędzie, lekko się pochylając i podajemy sobie piłkę między nogami, tak aby nie upadła na podłogę
T. Tkaczyk-Borówka, „Podręcznik do gier i zabaw”, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2003, s. 50

2. „Co wiemy o mrówkach?” – burza mózgów, wyszukiwanie potrzebnych ilustracji w dostępnych źródłach.

Mrówki budują kopce z igliwia, gałązek, grudek ziemi. Są owadami żyjącymi w olbrzymich zorganizowanych grupach. Każda mrówka wykonuje ściśle określoną pracę. Jedne mrówki zajmują się budową mrowiska, inne zdobywaniem pokarmu, jeszcze inne zaś bronią gniazda lub dbają o swoją królową i składane przez nią jaja. Aby ocalić mrowisko, gotowe są poświęcić własne życie.

3. „Przy mrowisku” – wysłuchanie wiersza M. Konopnickiej, rozmowa i wykonanie zadania na karcie pracy.

Przy mrowisku (fragment)
– Co to się tak rusza nisko?
– To, dziateczki, jest mrowisko.
Czyście nigdy nie widziały,
Jak ten naród żyje mały?
O, to światek jest ciekawy!
Ma on swoje ważne sprawy,
A choć drobny, tak się trudzi,
Że zawstydza dużych ludzi.
Miastem mrówek jest mrowisko;
Budują je przy pniu blisko.
By gałęzi dach zielony
W deszcz przydawał im ochrony.
Wnet tam domy i ulice
Wznoszą pilnie robotnice,
Wnet budują mosty, wały –
Taki zmyślny ludek mały.
Co igliwia tam naniosą,
Co żywicy z ranną rosą,
Co wszelakiej tam zdobyczy,
Tego, dziatki, nikt nie zliczy!
Mały, duży się przykłada...
Każdy ma – gdy ma gromada;
Zyska gniazdo – każdy zyska.
Takie prawo jest mrowiska.
Gdy już miasto się podniesie,
Biją drogi skroś po lesie...
Jedne suchą, ciepłą porą
Na zapasy żywność biorą.
Inne – słomkę drobnej miary
Ciągną cości we trzy pary,
Czasem – w sto – dźwigają z gąszcza
Muchę, osę lub chrabąszcza.
– I poradzą?
– A poradzą!
Bo i bąkom się nie dadzą.
Jedna – nic by nie zrobiła,
Lecz mrowisko – to jest siła! (…)
Maria Konopnicka

Przykładowe pytania:
– Gdzie mrówki budują mrowiska?
– Czego używają do budowy swoich domów?
– W jaki sposób mrówkom udaje się przydźwigać do mrowiska ciężary znacznie większe od nich samych?
– Jak rozumiesz powiedzenie: pracowity jak mrówka?
Na koniec dzieci na kartach pracy rysują drogi mrówek przez korytarze mrowiska oraz wklejają w ramki litery, które mijały mrówki.
M. Konopnicka, „Przy mrowisku” [w:] „Co słonko widziało”, Nasza Księgarnia, Warszawa 1990, s. 37–38,

„Karty pracy” cz. 4, s. 25

4. „Mrowisko” – budowanie domu dla mrówek ze zgromadzonych materiałów przyrodniczych.Dzieci gromadzą materiały potrzebne do zbudowania mrowiska: igliwie, kawałeczki kory, drobne patyczki. Kładziemy na stole brązową bądź czarną kartkę z bloku kolorowego, aby usypać na niej kopczyk z przyniesionych materiałów.

język angielski

/uploads/5e125d739ee04/pages/17/content//ang 5 7.05.docx

/uploads/5e125d739ee04/pages/17/content//kp 5 07.05.docx

06.05.2020 r. Motylku, jak ci na imię?

1. „Na zielonej łące” – zabawa ruchowa, naśladowanie czynności dorosłego. Rodzic wydaje polecenia, a dziecko je powtarzają, naśladując czynności rodzica. Podczas refrenu poruszają się rytmicznie, przy słowach: raz, dwa, trzy – powtórnie wykonują czynność wskazaną w poleceniu
Uwaga, uwaga! (x 2)
Ręce do przodu! (x 2)
Ref : Na zielonej łące, raz, dwa, trzy.
pasły się zające, raz, dwa, trzy.
A to była pierwsza zwrotka,
teraz będzie druga zwrotka.
Uwaga, uwaga! (x 2)
Ręce do przodu! (x 2)
Zacisnąć pięści! (x 2)
Ref : Na zielonej łące, raz, dwa, trzy.
pasły się zające, raz, dwa, trzy.
A to była druga zwrotka,
teraz będzie trzecia zwrotka

Dodajemy następne polecenia: Łokcie do siebie, Stopy razem, Ugiąć kolana, Pochylić się, Podnieść głowę, Wyszczerzyć zęby, Pokazać język itp Dzieci wykonują czynności, zachowując odpowiednią kolejność.
M. Bogdanowicz „W co się bawić z dziećmi”, Wydawnictwo HARMONIA, Gdańsk 2005, s. 74

2. „Nikt mnie więcej nie zobaczy” – wysłuchanie opowiadania W Bieriestowa.

Nikt mnie więcej nie zobaczy
Gąsienica uważała się za bardzo piękną i nie ominęła ani jednej kropli rosy, żeby się w niej nie przejrzeć.
– Ach, co za uroda! – szeptała, oglądając ze wszystkich stron swój pospolity pyszczek i wyginając grzbiet, żeby popatrzeć na dwa złociste prążki. – Szkoda, że nikt a nikt nie zwraca na mnie uwagi. Aż raz zdarzyło się, że po łące chodziła dziewczynka i zbierała kwiaty. Gąsienica czym prędzej wpełzła na najpiękniejszy kwiatek. Dziewczynka spostrzegła ją i zawołała:
– Co za brzydactwo!

– Ach, tak! – syknęła obrażona gąsienica.

– Wobec tego nikt nigdy, nigdzie, za nic w świecie, w żadnym wypadku i w żadnych okolicznościach więcej mnie nie zobaczy! Daję na to słowo honoru uczciwej gąsienicy! Skoro się dało słowo honoru – należy go dotrzymać. Zwłaszcza kiedy się jest gąsienicą.I gąsienica wpełzła na drzewo. Z pnia na sęk, z sęka na gałąź, z gałęzi na gałązkę, z gałązki na sęczek. Wyciągnęła z pyszczka jedwabną niteczkę i zaczęła się nią owijać. Snuje się niteczka, owija gąsienicę raz, drugi, dziesiąty, setny… I wreszcie gąsienica zniknęła w miękkim jedwabnym kokonie.
– Och, jaka jestem zmęczona! – westchnęła. – Ale owinęłam się znakomicie. W kokonie było ciepło, ciemno i… nudno. Gąsienica ziewnęła raz, potem drugi i zasnęła. Mijał dzień za dniem. Letni wietrzyk kołysał gałązką, szeleściły cicho liście, a obrażona gąsienica spała i spała. Obudziła się wreszcie. Widocznie słońce musiało mocno dogrzewać, bo w kokonie upał był nieznośny.
– Muszę przewietrzyć trochę mój domek – postanowiła i wyskubała małe okienko w kokonie.
– Ach, jak pięknie pachną kwiaty! – Gąsienica wychyliła się nieco. „Nikt mnie tu wśród listków nie zauważy, co mam sobie żałować powietrza” – pomyślała. Wychyliła się jeszcze troszeczkę, znowu troszeczkę i… wypadła ze swej kryjówki! Ale zamiast spaść z drzewa na ziemię, uniosła się do góry! I nagle na tejże samej łące zobaczyła tę samą dziewczynkę. „Co za wstyd! – pomyślała. – To nie moja wina, że jestem brzydka, gorzej, że teraz wszyscy będą mnie nazywać kłamczuchą. Dałam słowo honoru, że nikt mnie nie zobaczy, i słowa nie dotrzymałam. Hańba!” Zrozpaczona upadła w trawę. A wtedy nadbiegła dziewczynka i zawołała:
– Ach, jaki piękny!
– Czyżby to o mnie mowa? – szepnęła zdziwiona gąsienica. – Zdaje się, że o mnie. I wierz tu ludziom! Dziś mówią tak, a jutro zupełnie inaczej. Na wszelki wypadek przejrzała się jednak w kropelce rosy.
– Cóż to takiego? W lustereczku ktoś nieznajomy z długimi, bardzo długimi wąsami! Wygięła grzbiet. Na grzbiecie są dwa piękne kolorowe skrzydła!
– Patrzcie, patrzcie! Stał się cud! Najprawdziwszy cud! Jestem motylem! I kolorowy motylek poszybował wesoło nad łąką, bo przecież on nie dawał motylowego słowa honoru, że nikt go nie ujrzy.
Walentin Bieriestow

Pytania pomocnicze:

– Jakie wyobrażenie o sobie miała gąsienica? Co często lubiła robić?
– Co powiedziała dziewczynka na widok gąsienicy?
– Jakie postanowienie powzięła gąsienica, gdy dowiedziała się, że jest brzydka?
– Co robiła gąsienica, gdy wpełzła na drzewo? W jaki sposób budowała kokon?
– Co się stało, gdy gąsienica wypadła ze swojej kryjówki?
– Jak zareagowała dziewczynka, gdy zobaczyła motyla?
– Czy gąsienica była zadowolona z przemiany w motyla?
W. Bieriestow, „Nikt mnie więcej nie zobaczy” [w:] „Poczytajmy, posłuchajmy”, Nasza Księgarnia, Warszawa 1975, s. 23–25

3. „Motyle” – kolorowanie motyli, orientacja na kartce (karta pracy) Dzieci określają położenie motyli, a następnie kolorują je zgodnie z poleceniem Następnie liczą wszystkie owady na obrazku i rysują w ramce odpowiednią liczbę kropek Kolorują pozostałe elementy obrazka według własnego pomysłu.
„Karty pracy” cz. 4, s. 24

4. „Mieszkańcy łąki” – nauka piosenki.

Mieszkańcy łąki

5. „Zagadkowa łąka” – rozwiązywanie zagadek dotyczących łąki i jej mieszkańców.

Skaczą po łące, pływają w wodzie,
żyją z bocianem w ciągłej niezgodzie.
(żaby)

Lata nad łąką w czerwonej kapotce,
a na tej kapotce jest kropka przy kropce.
(biedronka)

Na zielonej łące rosną ich tysiące,
W swej nazwie „sto” mają
Jak się nazywają?
(stokrotka)

Krążę nad łąką, ile mam sił,
i zbieram z kwiatów złocisty pył.
(pszczoła)

Pracowite, małe
budują wspaniałe
kopczyki, pałace.
Szanujmy ich pracę.
(mrówki)

Ten piękny owad
odwiedza kwiateczki,
ma skrzydła tęczowe,
niekiedy w kropeczki
(motyl)

Ma dwa różki, choć nie bodzie
mieszka w trawie albo w wodzie.
Domek swój, jak sami wiecie,
nosi zawsze na swym grzbiecie.
(ślimak)

05.05.2020 r. Kto mieszka na łące?

1. „Mieszkańcy łąki” – zabawa ruchowa przy piosence, włączamy nagranie piosenki „Mieszkańcy łąki”i zapraszamy do wspólnego pląsania przy muzyce.

Mieszkańcy łąki, Nowa Era

2. „Kto odgadnie?” – rozwiązywanie zagadek o zwierzętach żyjących na łące, wskazywanie tych zwierząt na ilustracjach,układanie własnych zagadek

Książka s. 102, Książka s. 103, Książka s. 104, Książka s. 105

3. „Poznajemy litery – litera j – zapoznanie z obrazem graficznym litery j, doskonalenie percepcji słuchowej karta pracy).

„Karty pracy” cz. 4, s. 22, "Karty pracy" cz. 4 s. 23,

4. „Zabawy z piłką” – ćwiczenia gimnastyczne.
1. Podrzucanie piłki i chwytanie oburącz w miejscu, w chodzie i w lekkim biegu.
2. Rzut piłki w górę i chwyt po wykonaniu np. przysiadu, obrotu, po kilkakrotnym klaśnięciu, dowolnym ruchu
rąk lub całego ciała.
3. Rzut piłki oburącz lub jednorącz zza pleców ponad głową, tak aby można było złapać ją z przodu w locie
lub z odbicia od podłoża.
4. Stojąc w rozkroku, skłon w przód i rzut piłką między nogami, tak aby spadła z przodu. Jeżeli się uda, można
próbować złapać piłkę odbitą od podłoża.
5. Chód i bieg na zmianę z podrzucaniem i odbijaniem piłki o podłoże i chwytaniem jej oburącz lub jednorącz.
6. Podrzucenie piłki w górę i złapanie jej w przysiadzie tuż przy ziemi.
7. W pozycji stojącej podrzucenie piłki pod kolanem uniesionej nogi i złapanie jej w dowolny sposób.
8. Mocne odbicie piłki od podłoża, przebiegnięcie pod nią i złapanie, zanim upadnie.
9. Współzawodnictwo w podawaniu i rzutach piłki w różnych ustawieniach (szeregach, rzędach, kołach).
10. Rzuty do celu stałego lub ruchomego, określonego powyżej i poniżej linii wzroku.
11. Toczenie piłki ręką i bieg z nią.
12. Kozłowanie piłki (odbijanie) prawą i lewą ręką w miejscu.
K. Wlaźnik „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Poradnik metodyczny dla nauczyciela” JUKA, Warszawa 1996, s. 109–11

5. „Na łące” – praca plastyczna, wykonanie sylwet zwierząt i środowiska ich życia. Dzieci wypychają z „Wycinanek-składanek”sylwety zwierząt: motyli, pszczół, dżdżownic, ślimaków, bociana, zająca i żaby. Następnie na kartonach rysują łąkę i ozdabiają rysunek sylwetami zwierząt według własnego pomysłu.

„Wycinanki-składanki” – „Na łące” (nr 24)

6. „Letnia łąka”- przeczytanie wiersza A. Moskala.

Letnia łąka
Lato jak lato – gorące,
Siedziałem sobie na łące,
A w gęstwinie trawy
Tak się miały sprawy:
Pogrążony w zadumie
Ślimak po liściu sunie,
Od myślenia blady
Czy nie za szybko aby?
Za ślimakiem gąsienica
Jego domem się zachwyca,
I rzecze tak: – Za trzy godziny
Wpadnę do ciebie w odwiedziny.
Spod ziemi wyjrzała dżdżownica.
– U mnie w domu zimnica,
Wyszłam na chwilę, niech słońce
Wygrzeje me oba końce.
Obok wtoczył na górkę
Żuczek swoją kulkę,
Przetarł łapką czoło
I poszedł dalej wesoło.
Opodal człapie stonoga,
Cała zmartwiona nieboga.
– Oj, oj koniec mój bliski,
Mam sześćdziesiąt trzy odciski.
Spotkała ją mrówka z workiem.
– Eee, zagoi się przed wtorkiem.
Za to idą ciężkie czasy.
Rób, jak ja, zapasy.
Na to pająk ze swej sieci:
– Będzie dobrze, słońce świeci.
Póki dobry mróz nie chwyci,
Z twojej biedy, mrówko, nici.
Zeskoczył z liścia konik polny.
– Jak kto wieczór ma dziś wolny,
Koncert gram na wrzosie
Zaraz o pierwszej rosie.
Za nim sfrunęła biedronka
I przez łzy coś chrząka,
Przestępując ze stopy na stopę.
– Zgubiłam w lesie jedną kropę.
Naraz za ucho ciągnie mnie mama.
– Szukam łobuza już od rana.
A ja jej na to: – Już wiem prawie,
Co tak zawzięcie piszczy w trawie.
Andrzej Moskal
Po wysłuchaniu wiersza dzieci odpowiadają na pytania dotyczące jego treści:
– Jakie zwierzątko chodziło wolno po liściu?
– Kto zachwycał się domem ślimaka?
– Skąd wyjrzała dżdżownica?
– Co wtoczył żuczek?
– Czym martwiła się stonoga?
– Co przydarzyło się biedronce?
– Jakie jeszcze zwierzęta wystąpiły w wierszu?
Na zakończenie rozmowy nauczyciel zwraca dzieciom uwagę na humor obecny w utworze.
A. Moskal, „Letnia łąka” [w:] T. Dziurzyńska, H. Ratyńska, E. Stójowa, „Na słoneczne i deszczowe dni”, WSiP, Warszawa 1998, s. 51

język angielski

/uploads/5e125d739ee04/pages/17/content//Ang. 5 latki.docx

/uploads/5e125d739ee04/pages/17/content//Karta pracy angielski.doc

04.05.2020 r. Jak pachną kwiaty i zioła?

1. „Pszczoły i kwiaty” – zabawa ruchowa przy odgłosach łąki, połączona z ćwiczeniami oddechowymi i ortofonicznymi. Rozkładamy na podłodze przygotowane wcześniej papierowe kwiaty (wycięte kwiaty). Dziecko, naśladując pszczołę, porusza się pomiędzy kwiatami przy włączonych dźwiękach. Kiedy odgłosy cichną, dziecko staje przy kwiatku i wykonuje trzy oddechy nosem. Ponownie włączamy odgłosy i dziecko zaczyna krążyć, gdy nagranie milknie, zatrzymuje się obok kwiatka i naśladuje bzyczenie pszczół: bzz-bzz-bzz. Zabawę powtarzamy kilka razy.

Źródło: Odgłosy łąki

2. „Co w trawie piszczy?” – wysłuchanie opowiadania z „Książki”.

Przykładowe pytania:
– Gdzie wybrali się Jagódka, Sebek i Kajtek?
– Jakiego konika spotkali na łące?
– Czy znacie jakieś inne koniki?
W dalszej części zajęć nauczyciel zachęca dzieci do uważnego przyjrzenia się ilustracjom zamieszczonym
w „Książce” i wykonania poleceń:
– Obejrzyj wszystkie zielone strony z obrazkami. Jakie zwierzęta ukryły się na łące?
– Policz motyle i powiedz, ile ich jest.
– Policz mrówki i powiedz, ile ich jest.
– Posłuchaj zagadek. Odgadnij, jakie zwierzęta są w nich opisane.
– Jakie zwierzęta widział Kajtek na łące?
„Książka” s. 100; "Książka" s. 101

3. „Łąka i las” – przyporządkowanie zwierząt do środowiska życia (karta pracy). Dziecko wykreśla zwierzęta, które nie mieszkają w lesie, i otaczają pętlami mieszkańców łąki.
„Karty pracy” cz. 4, s. 21

4. „Wyprawa na łąkę” – działania badawcze, obserwacja łąki z wykorzystaniem szkieł powiększających, zbieranie ziół i traw do zielnika.

5. „Nasz zielnik” – przygotowanie roślin do zasuszenia. Staramy się nazwać zebrane rośliny, układamy każdą z nich na kartce papieru i nakrywają drugą kartką. Tak przygotowane okazy wkładamy między strony książki, przyciskamy ją czymś ciężkim i pozostawiamy przynajmniej na dwa tygodnie.

6. „Łąka” – praca plastyczna, wspólne tworzenie panoramy łąki, rysowanie pastelami na długim kawałku papieru.

Zajęcia logopedyczne

Utrwalanie prawidłowej wymowy wymaga systematycznej pracy w domu. Zachęcam do wspólnej zabawy i codziennych ćwiczeń z dzieckiem.

Zaczynamy od ćwiczeń usprawniających narządy artykulacyjne.

1. Wiosenna gimnastyka buzi i języka:

jaskółka – unieś język do górnych zębów
żaba – skacz czubkiem języka z ząbka na ząbek – u góry
deszcz – narysuj na podniebieniu czubkiem języka kropeczki
zajączek – zrób czubkiem języka 10 dużych skoków: z dolnych zębów na górne
słońce – narysuj czubkiem języka na podniebieniu kółko i promyki
tulipany – pokaż jak wąchasz tulipany: wdech nosem, wydech ustami
motyl – zaśpiewaj: la, lo, le, lu, ly na ulubioną melodię
kurczaki – prześlij całuski: raz głośne, raz ciche – swojej rodzinie
gąsienica – czubek języka na wałek dziąsłowy – otwieraj i zamykaj zęby, nie odklejając języka
ślimak – przeciskaj język pomiędzy zbliżonymi do siebie zębami
pająk – kląskaj językiem.