Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 9 w Tomaszowie Mazowieckim
Przedszkole nr 5

Piątek 10.04.2020

 Świąteczne życzenia

• „Zabawy baranków” – zabawa naśladowcza. Dzieci poruszają się po całej sali przy muzyce P. Czajkowskiego, wykonując polecenia:
 – podskakują,
– poruszają się do przodu krokiem dosuwanym,
 – cwałują po okręgu.
Na przerwę w muzyce dzieci zatrzymują się i naśladują głos baranka w rytmie podanym przez prowadzącego (echo).

• „Baranki i owieczki” – ćwiczenia artykulacyjne; naśladowanie głosów. Prowadzący proponuje dzieciom zabawę dźwiękonaśladowczą w owieczki i baranki na polanie. Prowadzimy ćwiczenia, a dzieci powtarzają: Na polanie pasą się duże barany i owce oraz baranki i owieczki. Pierwsze odzywają się dorosłe barany (grubo i nisko): bee, bee, bee. Następnie dorosłe owce (grubo i nisko): baa, baa, baa. Usłyszały to baranki i owieczki – one też chcą przyłączyć się do rozmowy. Baranki (wysoko i cienko): bee, bee, bee. Wtórują im małe owieczki (wysoko i cienko): baa, baa, baa. Wesoły ptaszek na gałęzi gwiżdże z zachwytem: fiufiu, fiufiu, fiufiu. Następnie dzieci samodzielnie naśladują głosy. Na hasło prowadzącego, np.: Baranki! dzieci powtarzają cienko: bee, bee, bee itd.
  
  
• „Kartka świąteczna” – wykonanie pracy z „Wycinanek-składanek”. Prowadzący prosi o wycięcie kartki, a następnie złożenie wzdłuż przerywanych linii. Po złożeniu kartki przedszkolaki ozdabiają pisanki na kartce według własnego pomysłu. Mogą pokolorować je lub pomalować farbami. Ozdabiają kurę, wyklejając ją piórkami lub krepiną. Następnie prowadzący odcina dziecku kawałek zielonej krepiny, która po kilkakrotnym nacięciu z jednej strony będzie trawką dla kury. Pokazuje, gdzie dzieci powinny przykleić trawkę i pisanki.
  „Wycinanki-składanki” – „Kartka świąteczna” (nr 17), Nowa Era

• „Świąteczne wyścigi” – zestaw ćwiczeń gimnastycznych z czworakowaniem.
  1. „Świąteczny poranek” – ćwiczenie wstępne. Prowadzący „zmienia” dzieci w kotki i opowiada im krótką historyjkę o tym, co robią kotki w świąteczny poranek: wstają, przeciągają się, wyginają grzbiet, wyciągają w różne strony łapki, spacerują po kuchni, próbują zajrzeć do pachnących od potraw mis itd. Dzieci ilustrują ruchem opowieść nauczyciela – naśladują kotki.
  2. „Śniadanie” – ćwiczenie z czworakowaniem. „Kotki” – dzieci chcą zjeść śniadanie, dlatego muszą dojść do „misek” – obręczy, by napić się z nich mleka. Dzieci poruszają się na czworakach, opierając się na całych dłoniach i na palcach stóp. Po wypiciu mleka „kotki” siadają na piętach – odpoczywają.
  3. „Świąteczne wyścigi” – zabawa z czworakowaniem oraz z elementem biegu. Ustawiony slalom z kilku np. zabawek. Zadaniem dzieci jest pokonanie na czworakach slalomu i jak najszybszy powrót w pozycji wyprostowanej.
  5. „Kotki w słońcu” – ćwiczenie wyciszające. Przedszkolaki – „kotki” leżą na plecach, na podłodze. Odpoczywają. Wygrzewają brzuszki. Starają się równo, miarowo oddychać. Wykonują wdech nosem, a wydech ustami i znów wdech nosem.

• „Wesołych Świąt” – ćwiczenia językowo-dykcyjne, panowanie nad głosem. Prowadzący prowadzi z dziećmi ćwiczenia wymowy: składanie świątecznych życzeń.
  Na początku rozgrzewka głosowa, dzieci powtarzają:
  Skandujemy normalnym głosem: a, e, u, o, i, y.
  Wykrzykujemy: a, e, u, o, i, y.
  Skandujemy ae, eu, uo, oi, oy.
  Staramy się wypowiedzieć płynnie, szeptem: aeaeae, następnie eueueu, uououo.
  To samo wypowiadamy płynnie normalnym głosem.
  Zasadnicza część zabawy: prowadzący nagrywa, potem odsłuchuje wraz z dziećmi wypowiadane przez nie słowa. Skandujemy: wdech i na jednym wydechu: o-wie-czki, ba-ran-ki; wdech: pi-san-ki, kra-szan-ki. Szybko: wdech i na jednym wydechu: owieczki, baranki, pisanki, kraszanki.
  Prowadzący ponownie nagrywa i odtwarza życzenia. Najlepsze życzenia – śpiewamy: „Wesołych świąt” (na dowolną melodię, raczej skoczną), powtarzamy – początkowo cichutko, potem coraz głośniej. Następnie śpiewamy z przeciąganiem samogłosek – weeesooołyyyych świąąąąt (cicho i głośno). Teraz kolej na wypowiadanie życzeń: „Wesołych świąt”: 1. Skandujemy. 2. Mówimy szybko, ale dbając o prawidłową wymowę. 3. Mówimy wolno z przeciąganiem samogłosek. Uwaga! Zawsze należy pamiętać o spokojnym wdechu. Na koniec pytamy: Który sposób składania życzeń najbardziej Wam się podoba: śpiew – cicho, głośno; skandowanie; mówienie z przeciąganiem wolno czy szybko?

Czwartek 09.04.2020

Śmigus-dyngus „  
• „Na zielonej łące” – zabawa rytmiczna. Przy dźwiękach bębenka dzieci skaczą jak zające. Na przerwę w muzyce zatrzymują się i rytmicznie mówią fragment tekstu popularnej piosenki:
Na zielonej łące raz, dwa, trzy.
Pasły się zające raz, dwa trzy.
Na słowa: raz, dwa, trzy – dzieci klaszczą rytmicznie. Ponowny akompaniament na bębenku zaprasza do skakania po całej sali.

• „Pisanki” – ćwiczenia grafomotoryczne, kreślenie wzorów, kompozycji pasowych na ograniczonej powierzchni, doskonalenie koordynacji wzrokowo-ruchowej. Dzieci siedzą przy stolikach, na których leżą kartki w kształcie dużych jaj oraz kredki i ołówki. Prowadzący prosi dzieci o ozdobienie jaj tak, by powstały z nich barwne pisanki. Najpierw wspólnie wymyślają przykłady różnych wzorów pasowych. Po zakończeniu pracy dzieci urządzają wystawę swoich dzieł.
  
  
• „Świąteczne tradycje” – poznawanie tradycji związanych z Wielkanocą. Prowadzący krótko charakteryzuje najpopularniejsze tradycje wielkanocne. Prezentuje przedmioty związane z poszczególnymi tradycjami. Palemki na szczęście.
  - Wielki Tydzień zaczyna się Niedzielą Palmową. Kiedyś nazywano ją kwietną lub wierzbną. Palemki – rózgi wierzbowe, gałązki bukszpanu, malin, porzeczek – ozdabiano kwiatkami, mchem, ziołami, kolorowymi piórkami. Po poświęceniu palemki biło się nią lekko domowników, by zapewnić im szczęście na cały rok. Połknięcie jednej poświęconej bazi miało zapewnić zdrowie i bogactwo. Zatknięte za obraz lub włożone do wazonów palemki chroniły mieszkanie przed nieszczęściem i złośliwością sąsiadów.
  - Świąteczne porządki. Przed Wielkanocą robimy wielkie świąteczne porządki, nie tylko po to, by mieszkanie lśniło czystością. Porządki mają także symboliczne znaczenie – „wymiatamy” z mieszkania zimę, a wraz z nią wszelkie zło i choroby.
  - Święconka. Wielka Sobota była dniem radosnego oczekiwania. Koniecznie należało tego dnia poświęcić koszyczek (albo wielki kosz) z jedzeniem. Nie mogło w nim zabraknąć baranka (symbolu Chrystusa Zmartwychwstałego), mięsa i wędlin (na znak, że kończy się post). Święcono też chrzan – bo „gorycz męki Pańskiej i śmierci została zwyciężona przez słodycz zmartwychwstania”, masło – oznakę dobrobytu – i jajka – symbol narodzenia. Święconkę jadło się następnego dnia, po rezurekcji. Tego dnia święcono też wodę. Specjalnie dla dziewcząt. Uwaga, dziewczyny, jeżeli w Wielką Sobotę obmyjecie twarz w wodzie, w której gotowały się jajka na święconkę, to znikną piegi i inne mankamenty urody!
  - Wielka Niedziela – dzień radości. W Wielką Niedzielę poranny huk petard i dźwięk dzwonów miał obudzić śpiących w Tatrach rycerzy, poruszyć zatwardziałe serca skąpców i złośliwych sąsiadów. Po rezurekcji zasiadano do świątecznego śniadania. Najpierw dzielono się jajkiem. Na stole nie mogło zabraknąć baby wielkanocnej i dziada, czyli mazurka.
  - Lany poniedziałek. Lany poniedziałek, śmigus-dyngus, święto lejka – to zabawa, którą wszyscy doskonałe znamy. Oblewać można było wszystkich i wszędzie. Zmoczone tego dnia panny miały większe szanse na zamążpójście. A jeśli któraś się obraziła – to nieprędko znalazła męża. Wykupić się można było od oblewania malowanym jajkiem – stąd każda panna starała się, by jej pisanka była najpiękniejsza. Chłopak, wręczając tego dnia pannie pisankę, dawał jej do zrozumienia, że mu się podoba.
  - Szukanie zajączka. Wyrazem wielkanocnej radości rodziny może być, po zakończeniu śniadania, wspólna zabawa zwana szukaniem zajączka, czyli małej niespodzianki dla każdego.
  - Wielkanocne jajo. Króluje na wielkanocnym stole, jest symbolem życia i odrodzenia. Tradycja pisanek i dzielenia się święconym jajkiem sięga daleko w przeszłość. Czerwone pisanki mają ponoć moc magiczną i odpędzają złe uroki, są symbolem serca i miłości. Jajko jest formą najbardziej doskonałą. Zawiera wszystkie konieczne dla odżywienia organizmu składniki: białko, tłuszcz, sole mineralne i witaminy.
  Jako podsumowanie dzieci wykonują zadanie na karcie pracy – kolorują taką liczbę symboli wielkanocnych, jaką wskazują wyprostowane palce dłoni.
  „Karty pracy” cz. 3, s. 26, Nowa Era
• „Śmigus-dyngus” – wysłuchanie wiersza M. Terlikowskiej, poznanie tradycji związanej z drugim dniem świąt. Prowadzący recytuje wiersz:

Śmigus-dyngus Wie o tym i Tomek, i Ewa, że w śmigus się wszystkich oblewa.
Ale czy trzeba Pawełka oblewać z pełnego kubełka?
Wystarczy małym kubeczkiem dla żartu, dla śmiechu, troszeczkę.
Bo może wiatr chmurę przywieje i wszystkich was deszczem poleje?

Po recytacji pytamy dzieci:
– O czym przed chwilą usłyszeliście
– W jaki sposób dzieci obchodzą dyngus?
– Kiedy jest obchodzony śmigus-dyngus?
– Jak inaczej mówimy na ten dzień?
Po krótkiej rozmowie, prowadzący opowiada o śmigusie-dyngusie, nazywanym również lanym, polewanym lub oblewanym poniedziałkiem, który obchodzi się w poniedziałek wielkanocny. Zwyczaj ten powstał dawno temu z połączenia śmigusa i dyngusa. W śmigus oblewano się wodą, co miało symbolizować wiosenne oczyszczenie. Dyngusowanie zaś to wiosenne odwiedzanie znajomych, od których dostawało się smakołyki na drogę. I tak śmigus, czyli oblewanie wodą, połączył się z dyngusowaniem, od którego można się wykupić pisankami lub słodkimi pysznościami. Zwracamy uwagę dzieci na kulturalne obchodzenie dyngusa, który ma być zabawą dla wszystkich, a nie tylko dla tych, którzy polewają innych.

• „Rzuć do mnie piłkę” – zabawa ruchowa z elementem rzutu i celowania. Dzieci stoją naprzeciwko prowadzącego, który trzyma w dłoniach piłkę. Prowadzący rzuca oburącz do niego piłkę. Zadaniem przedszkolaka jest jej złapanie i odrzucenie z powrotem. Im dzieci lepiej łapią, tym szybciej prowadzący może rzucać piłkę.
  
  
  

  Środa 08.04.2020
  Potrawy na wielkanocnym stole
  • „Pisanki” – utrwalenie piosenki, zabawa rytmiczna przy piosence. Dzieci śpiewają piosenkę. Na słowa pierwszej zwrotki: jajka malowane, bez barwnych pisanek, jajka kolorowe, bajki pisankowe, dzieci klaszczą rytmicznie w ręce. Podczas drugiej zwrotki w tych samych taktach uderzają o uda.
  
  

  • „Świąteczne menu” – zapoznanie dzieci z potrawami. Dzieci najpierw pytamy, czy znają jakieś potrawy, które zazwyczaj znajdują się na wielkanocnym stole. Prowadzący pyta dzieci:
    Co, oprócz malowanych jaj, powinno się znaleźć w święconce, czyli wielkanocnym koszyczku? Następnie opowiada o znaczeniu jajek, soli, baranka oraz o tradycyjnej zabawie wielkanocnej – walatce (dwie osoby stukają się jajami ugotowanymi na twardo, wygrywa ta, której jajko nie pęknie).
    
    
  • „Piekły dzieci mazurki” – przyporządkowywanie elementów do zbiorów według instrukcji. Prezentujemy dzieciom zdjęcia (np. wycięte z kolorowej prasy kobiecej) wielkanocnych wypieków: babki, sernika i mazurka. Wspólnie z dziećmi omawiamy ich wygląd, rozmawiamy na temat składników, z jakich te ciasta przygotowano. Wspieramy dzieci w wymienianiu podstawowych produktów potrzebnych do przyrządzenia ciasta (np. z gazetek reklamowych) produktów spożywczych: cukru, mąki, śmietany, jajek, twarogu, czekolady, masła itd. Następnie otwiera i prezentuje książkę kucharską z przepisami kulinarnymi.
    
    
  • „Świąteczny mazurek” – modelowanie i ozdabianie mazurka z masy solnej; toczenie, wałkowanie, modelowanie ozdób. Dzieci gromadzą się przy jednym stole, gdzie wspólnie robimy masę solną. Po jej wykonaniu wspólnie z prowadzącym toczą, wałkują, spłaszczają kawałki masy solnej, by przekonać się o jej plastyczności, zmienności oraz możliwości cofnięcia zmian. Po uprzednim wygnieceniu kawałka masy wykonują spód ciasta, pokrywając nim tekturkę na wysokość minimum 0,5 cm. Następnie przystępują do wykonania ozdób. Prowadzący robi jeszcze z dziećmi kilka dekoracji, by przekonały się, że nie jest to trudne zadanie, by nabrały pewności. W trakcie samodzielnej pracy chwalimy pomysły dzieci.
    Masa solna:
    - szklanka mąki
    - szklanka soli
    -½ szklanki wody
    
    
  • „Jaki piękny wielkanocny stół!” – praca z ilustracją w „Książce”; wyszukiwanie par pisanek. Dzieci oglądają obrazki i opowiadają, co na nich widzą. Prowadzący kieruje rozmową:
    - Przyjrzyjcie się obrazkowi. Co on przedstawia? Ja dostrzegam chłopca z jasnymi włosami. Widzicie go?... Pokażcie go. Obok niego biegnie kurczak... a obok kurczaczka stoi baranek... Widzę też dziewczynkę z ciemnymi włosami. Co stoi obok niej? Pokażcie teraz kwiaty na oknie... i ciasto na stole... Co jeszcze znajduje się na obrazku? Dzieci opowiadają i pokazują. Zwracamy uwagę, żeby przy opisywaniu miejsca używały określeń kierunków w przestrzeni.
    „Książka” s. 60–61, Nowa Era
  • „Świąteczny mazurek” – kończenie prac; malowanie elementów dekoracyjnych farbami plakatowymi. Po wysuszeniu w piekarniku mazurków dzieci z nauczycielem jeszcze raz oglądają ilustracje z bogato dekorowanymi mazurkami. Nauczyciel zwraca uwagę przedszkolaków na barwy ozdób. Po czym zachęca dzieci do pomalowania ich własnych zdobień na mazurkach farbami plakatowymi. Po zakończeniu malowania dzieci tworzą wystawę „smakowitych” prac.
    Zajęcia dodatkowe muzyczno - plastyczne "W krainie kolorów" - "Wiosenna łąka" – działania plastyczne inspirowane muzyką klasyczną "Wiosna" Vivaldi - improwizacja plastyczna.
    
    

  Wtorek 07.04.2020
  Wielkanocny koszyczek
   • „Pisanki kraszanki” – zabawa rytmiczna (echo rytmiczne). Dzieci siedzą przed prowadzącym, który mówi (w różnym tempie i z różną dynamiką) fragment tekstu piosenki: Pisanki, pisanki – jajka malowane, nie ma Wielkanocy bez barwnych pisanek, jednocześnie rytmicznie klaszcze lub uderza o uda. Dzieci powtarzają każdy przykład na zasadzie echa.

  • „Malowane jaja” – oglądanie różnorodnych świątecznych jajek, porównywanie technik zdobienia, omawianie wyglądu, poznawanie tradycyjnych zwyczajów świątecznych. Prowadzący stawia koszyk z różnymi pisankami i zadaje dzieciom pytania:
    – Co jest w koszyku?
    – Z czego się robi pisanki?
    – Dlaczego mówimy, że jajko jest symbolem życia i budzącej się przyrody?
    Jeśli dzieci nie potrafią udzielić odpowiedzi – wyjaśniamy. Następnie opowiada o historii pisanek, o ich tradycyjnym wyglądzie w innych. Niektóre mają namalowane kwiaty wiśni, figury, ptaki. Są też jaja drewniane, malowane są na czarno i zdobione farbami, jak również drogocenne złote jaja, zdobione szlachetnymi kamieniami, np.: diamentami (w Rosji). W Australii rzeźbione są jaja strusia. Po krótkiej pogadance o pisankach z innych krajów pokazujemy zebrane świąteczne jajka i krótko omawia techniki, za pomocą których zostały ozdobione:
    – kraszanki: powstają przez gotowanie jaja w wywarze barwnym, uzyskanym ze składników naturalnych (łupin cebuli, kory dębu, soku z buraka);
    – pisanki: powstają przez malowanie jaja gorącym woskiem, a następnie zanurzenie jaja w barwniku; do ich malowania używa się szpilek, igieł, drewienek, słomek;
     – oklejanki (naklejanki): są ozdabiane sitowiem, płatkami bzu, skrawkami kolorowego, błyszczącego papieru i materiału; – nalepianki: powstają przez ozdobienie jaja różnymi wycinankami z papieru;
     – drapanki: powstają przez wydrapanie różnych wzorów na barwionym jaju.
    
    
  • „Pisanki” – nauka piosenki, zabawa pisankami. Dzieci słuchają piosenki. Po wysłuchaniu następuje krótkie omówienie jej treści.
  1. Pisanki, pisanki,
     jajka malowane,
     nie ma Wielkanocy bez barwnych pisanek!
     Pisanki, pisanki,
     jajka kolorowe,
     na nich malowane bajki pisankowe.
  2. Na jednej kogucik,
     a na drugiej słońce,
     śmieją się na trzeciej laleczki tańczące.
     Na czwartej kwiatuszki,
     a na piątej gwiazdki.
     Na każdej pisance piękne opowiastki.
     
     • „Bajki pisankowe” – doskonalenie percepcji wzrokowej, dostrzeganie podobieństw, łączenie elementów w pary (karta pracy). Dzieci wykonują zadanie na karcie pracy – łączą w pary takie same pisanki i kolorują je według wzorów.
     „Karty pracy” cz. 3, s. 25, Nowa Era
  
  
  • „Gdzie są pisanki?” – zabawa dydaktyczna doskonaląca znajomość schematu ciała oraz kierunków w przestrzeni – na, pod, obok, na górze, na dole, po prawej, po lewej; poprawne używanie określeń. Dzieci stoją wzdłuż jednej linii. Każde z nich ma w ręku drewnianą pisankę. Stoimy plecami do dzieci. Kątem oka kontroluje wykonywanie ćwiczeń. Najpierw prosi, aby dzieci pokazały, co znajduje się przed nimi, i poturlały przed siebie pisanki. Zanim dzieci podejdą i podniosą pisanki, prowadzący zwraca uwagę, że jaja są przed nimi: jaja są przed wami, z przodu. Po podniesieniu pisanek dzieci unoszą je nad głowy. Tu również akcentujemy, że jaja są teraz na górze, a kiedy dzieci je opuszczą na wysokość kolan, to mocno podkreśla, że teraz znajdują się na dole. Następnie prowadzący prosi, by dzieci położyły obie ręce na klatce piersiowej i wyczuły bijące serce, czyli wskazały lewą stronę ciała, i podniosły lewą rękę (można założyć dzieciom frotki), po czym wskazały lewą nogę, kolano, stopę i położyły pisankę po lewej stronie swojego ciała. Następnie przedszkolaki pokazują prawą rękę, podobnie jak wcześniej podnoszą ją, wskazują prawą nogę, kolano, stopę i kładą pisankę po prawej stronie. Po kilkakrotnym wykonaniu poleceń dzieci siadają i wskazują, gdzie prowadzący kładzie pisankę. Posługują się przy tym określeniami: na górze, na dole, obok, pod, na. Prowadzący wcześniej przekłada pisankę, by dzieci przypomniały sobie określenia i sposób ich użycia.

   

  Poniedziałek 06.04.2020

  Zielony dywanik z rzeżuchy „

  • „Kura i kurczęta” – zabawa naśladowcza. Prowadzący zostaje „kurą”, czyli matką pozostałych dzieci – „kurczątek”. Kura” wyprowadza swoje „dzieci” na spacer. „Kura” gdacze, macha skrzydłami, podskakuje, a „dzieci” starają się iść za nią i ją naśladować. „Kurczęta” zbierają ziarenka z ziemi (stukają paluszkami w podłogę).
    lub: Prowadzący „Kura” akompaniuje do zabawy na pudełku. Gdy gra szybko dzieci  – „kurczęta” biegają po sali w różnych kierunkach, wołając wysokim głosem: pi, pi, pi. „Kura” w tym czasie spokojnym krokiem spaceruje między „kurczątkami”. Akompaniament w tempie wolnym jest sygnałem dla dzieci, aby maszerowały za „kurą”, miarowo mówiąc: ko, ko, ko.

   

  • „Siejemy rzeżuchę” – założenie hodowli. Dzieci sieją rzeżuchę na talerzu wyłożonym watą lub w specjalnym pojemniku do hodowli kiełków. Ustalają dyżury, podczas których wybrana osoba powinna zraszać nasionka. Prowadzący umawia się dziećmi, że będą codziennie rano obserwować nasionka i robić zdjęcia. Zapowiada, że po tygodniu rzeżucha będzie gotowa do spożycia.
    
    
  • „Gotowane i surowe” – zabawa badawcza; poszerzenie wiedzy na temat jajek, obserwacja surowych i gotowanych jajek, analiza wyglądu, próba odgadnięcia, które są surowe, a które – gotowane. Prowadzący proponuje dzieciom doświadczenie: z pomocą innej osoby dorosłej zalewa w dużym naczyniu jajko kurze wrzącą wodą i pyta dzieci, czy wiedzą, co się stanie. Informuje, że na rozwiązanie trzeba będzie poczekać do końca zajęć. Jeśli jajo nie było zbyt zimne, na koniec zajęć powinno mieć całkowicie ścięte białko i półpłynne żółtko. Następnie prowadzący stawia przed dziećmi trzy słoiki z wodą oraz pojemniki z solą i cukrem, a następnie pyta, czy jajko unosi się w wodzie. Po udzieleniu odpowiedzi dzieci sprawdzają swoje przypuszczenia – wkładają jajko do wody. Kiedy jajko tonie, prowadzący prosi o wykonanie kolejnej próby, gdyż słyszał, że podobno w osolonej lub posłodzonej wodzie jajko będzie pływać. Dzieci do jednego słoika wsypują kilka łyżek soli, a do drugiego – cukru. Po wymieszaniu wkładają jajo i sprawdzają, w którym słoiku utrzymuje się ono na powierzchni. Następnie oglądają dwa jaja i starają się odgadnąć: które jest surowe, a które gotowane – bez ich rozbijania. Jeśli nie potrafią wskazać, podpowiadamy, że ugotowane jajo szybciej się toczy i kręci od surowego. Przedszkolaki toczą oba jaja, kręcą nimi. Po wytypowaniu, które jajko jest surowe, a które gotowane, rozbijamy je, by potwierdzić przypuszczenia dzieci. Po stłuczeniu skorupek czterolatki oglądają surowe i ugotowane jajo od środka – poznają budowę, nazywają i wskazują: żółtko, białko, błonę, skorupkę oraz porównują je. Na koniec oglądają jajko, które na początku zajęć było zalane wrzątkiem. Obierają ze skorupki, porównują z surowymi i gotowanymi na twardo.
    
    
  • „Na zdrowie” – degustacja jaj na twardo z sosem jajecznym (majonezem) i szczypiorkiem. Przedszkolaki nakrywają stoliki do posiłku, myją szczypiorek, smarują chleb masłem. Dostają po jednym ugotowanym i wystudzonym jajku. Każdy samodzielnie je obiera i kroi na plasterki, układa na kromce chleba z dodatkiem majonezu. Na koniec przedszkolaki ozdabiają kanapki pokrojonym szczypiorkiem i jedzą. Im większy będzie ich udział w przygotowaniu dania, tym chętniej go skosztują. Uwaga! Po zajęciach skorupek po jajkach na twardo nie należy wyrzucać! Trzeba je pozbierać, oczyścić z resztek białka, błon, umyć pod bieżącą wodą i rozłożyć do wyschnięcia. Będą wykorzystane w kolejnych dniach do zajęć.
    
    
  • „Kurczęta i lisek” – zabawa ruchowa. Prowadzący jest lisem. Dzieci to „kurczęta”, ich domem są „gniazda” (koła hula-hoop). Na sygnał prowadzącego „kurczęta” wychodzą z gniazd, skaczą, machają skrzydełkami. W tym czasie „lis” siedzi w „norze” – wyznaczonym miejscu. Kiedy pada hasło „na łowy”, „lis” wyruszyć na łowy, a „kurczęta” muszą jak najszybciej się schronić w „gniazdach”, gdzie są bezpieczne. Jeśli „lis” złapie któreś z „kurcząt” – zabiera je ze sobą
    
    
  • „Wydmuszki na start” – ćwiczenia oddechowe, dmuchanie z różnym natężeniem na piłeczki do tenisa stołowego. Każde dziecko otrzymuje „wydmuszkę” – piłeczkę do tenisa stołowego (można je wcześniej pokolorować). W parze siadamy przy stole, po przeciwnych stronach. Dzieci kładą piłeczki blisko brzegu stołu, przy którym siedzą. Na hasło, np.: Wydmuszki startują! – zaczynają dmuchać na piłeczkę w ten sposób, by zderzyła się z „wydmuszką” partnera. Następnie rozgrywany jest „mecz wydmuszkowy”. Naprzeciwko siebie, siadają dwie drużyny. Na środku stołu leży jedna „wydmuszka” – piłeczka. Na brzegach stołu należy zaznaczyć dwie bramki (najlepiej zmywalnym flamastrem). Zadaniem każdej z drużyn jest umieszczenie piłeczki w bramce przeciwnika. Dzieci dmuchają na piłeczkę, nie wolno im używać rąk. Wygrywa ta drużyna, która zdobędzie najwięcej bramek. Uwaga! Przy każdym ćwiczeniu należy przypomnieć dzieciom o długim, spokojnym wdechu.